03.45 uur – In paniek schiet ik wakker. Mijn hoofd durf ik niet te bewegen. Lig ik nog vast? Zit er nog een helm om mijn hoofd geklemd? Ik zie niks in het donker. Voorzichtig zonder van positie te veranderen beweeg ik met de vingers van mijn rechterhand. Ik voel enkel een zacht matras, geen harde plastic bank bedekt met papier. Opgelucht pak ik mijn telefoon die gewoon naast me ligt. 03:45 uur staat op het beeldscherm. Het is twaalf uur nadat ik een afspraak heb gemaakt voor een onderzoek in de MRI scanner. Om precies te zijn, had de assistente van het nieuwe ziekenhuis deze afspraak met mij gemaakt. In het kader van voor mij, hebben zij, over mij, een afspraak gemaakt. Mijn vragen omtrent de MRI scanner simpel aan de kant schuivend werd mij benadrukt dat het toch super fijn was dat zij in deze tijden na maar één telefoontje een moment in de agenda had kunnen vinden waarin ik geholpen kon worden. Daarbij werd voorbij gegaan aan mijn claustrofobie die simpelweg te beperken zou zijn door wat vriendelijkheid, een spiegeltje op de beruchte helm en een radiozender op de achtergrond. Op de vraag waar ik deze immer zo luidruchtige machine in het nieuwe ziekenhuis kon vinden, werd ik doorverwezen naar de kelder van het gebouw. En dat ik vooral niet moest vergeten dat ik in deze tijden enkel zonder begeleiding deze kelder in mocht. Nu was me dat al duidelijk gemaakt door de beveiliger die bij de ingang van het ziekenhuis stond. Dat ik onvoldoende de taal sprak om zonder begeleiding in gesprek te gaan over mijn gezondheid, was toch echt mijn eigen probleem, had zij mij duidelijk articulerend uitgelegd.
04:45 uur Terwijl ik inmiddels een uur wakker lig, heb ik mezelf ervan kunnen overtuigen dat ze in het nieuwe ziekenhuis de kelders naar alle waarschijnlijkheid ook met TL-balken hebben verlicht. Ook heb ik mezelf er meermaals aan herinnerd dat ik al die eerdere keren ook weer in één stuk uit de MRI scanner ben gekomen.
05.45 uur Veertien uur nadat ik de afspraak maakte, lig ik nog steeds te piekeren. Slapen heeft zo geen zin meer. Ik besluit op te staan.
08.45 uur Ik bel het ziekenhuis met de mededeling dat ik op zoek ga naar een ander ziekenhuis die een MRI scan kan afnemen. Een MRI onderzoek waarbij ik zelf het gevoel van regie kan behouden. Al is het maar door zoiets simpels als een klein spiegeltje.
Waar lig jij ’s nachts wakker van? Laat het me weten via www.coachingbyeveline.com.
