Hoor je dat? Nee? Tot voor kort hoorde ik ook niets. Nu hoor ik toch echt iets rammelen. Help, ik heb rammelende eierstokken! (Sorry heren!)
Laten we beginnen op het moment dat de eerste MS-klachten zich openbaarden. Nooit heb ik een kinderwens geambieerd. Tegen mijn stervende moeder heb ik zelfs gezegd dat het oké is als ze er straks niet meer is. Ze zal haar kleinkinderen niet missen, want deze komen er niet. Twee jaar na de diagnose, twee soorten medicatie en een andere leefstijl verder. Ik voelde me eindelijk weer een beetje mens. Er ontstond ruimte. Ruimte om te leven. Om weer te kunnen nadenken over wat je nu eigenlijk van het leven verwacht.
Klepperdeklep
Prompt begonnen die eierstokken met elkaar te klepperen. “Hee, pssst! Wat denk je ervan? Het is tijd voor een baby!” Natuurlijk gaan je hersenen er zich ook mee bemoeien. De ratio heeft gewonnen en na een moeilijke periode van bijna een jaar was er wederom stilte. Tijdens die periode zat ik met vele vragen en onzekerheden.
Waarom zou ik geen kinderen nemen? Je kunt met MS kinderen krijgen, hier hoef je jezelf niet door tegen te laten houden.
Bij mij speelt er helaas veel meer mee. Misschien wel die niet zo leuke jeugd. Een lijf dat altijd al afwijkend is geweest, een partner die in een hele andere leeftijdscategorie zit dan ik. En tot slot: een mogelijk genetisch overdraagbaar kankergen, dat al twee of drie generaties in mijn familie zit.
Een gen dat goed overdraagbaar is aan je kinderen. O ja, en dan heb je zelf ook nog eens MS. Hiervan weten we nog steeds niet in hoeverre dit genetisch bepaald is. Straks krijgt mijn kind niet één maar twee foute genafwijkingen mee, iets wat ik mijzelf nooit zou kunnen vergeven.
Allemaal vragen
Dan hebben we het nog niet eens over de schade die ik zelf in de loop van de afgelopen vijf jaar heb opgelopen. Er zijn genoeg dagen bij dat ik niet eens goed voor mijzelf kan zorgen. Hoe wil ik in vredesnaam voor een kleine spruit zorgen? Dat ik dagelijks met een koptelefoon in huis rondloop, omdat ik last heb van de spelende kinderen op het schoolplein, waar ik naast woon. Zou mijn kleine dan geen lawaai mogen maken in huis? Dan hebben we nog een financiële kant. Financieel ben ik niet meer in de gelegenheid voor mijzelf te zorgen. Ik ben afgekeurd. Hoe krijgt mijn kind de beste zorg én opleidingen?
Hoe kan ik een kind mijn normen en waarden leren, helpen bij het huiswerk, voorzien van levenslessen, zich geborgen en altijd gewild doen voelen als ik mijzelf aan alle kanten nu al te kort voel schieten? Als ik altijd lig te slapen? Hoe krijgt mijn kind iedere dag goed en gezond te eten? Moeders (met MS), hoe doen jullie dit toch?
Dit is slechts een fractie van de vele gedachten die in mijn hoofd rondspoken. Ja, je leest het goed. Tegenwoordige tijd. Want sinds kort beginnen ze weer op te spelen. Twee jaar lang heb ik de struisvogeltechniek toegepast. Hoogstwaarschijnlijk begint het hele proces opnieuw omdat ik 34 jaar ben en mijn lichaam toch aangeeft, ‘meisje, het is nu of nooit – straks zijn we opgedroogd’.
Nu…Of toch nooit?
Dus nu gaan we weer het hele proces rond. Het ontwijken van iedereen die maar een baby heeft. De andere kant opkijken als je langs een babystore loopt. Doen alsof je het te druk hebt met allerlei andere dingen van het leven, puur omdat dit onderwerp zo’n zeer doet om over na te denken dat je er helemaal gek van wordt. Ruzie zoeken om niets met mijn vriend. Jezelf een lozer vinden, onvoldoende vrouw. Een stuk missend als mens. Die blik krijgen als mensen vragen of je OOK kinderen hebt en deze met ‘nee’ moet beantwoorden.
En ja, ik heb het ruim genoeg nagedacht over adoptie, draagmoederschap, oppas zijn, vrijwilliger op een basisschool… Ik weet gewoon niet waar ik goed aan doe. Dus doe ik voorlopig niets, behalve mijn pijnlijke gedachten met jou delen. En zo af en toe een traan laten. Want ja, voortplanting zit in het DNA. Nooitgedacht dat dit in mij zo diepgeworteld zit. Hoe ben jij tot je besluit gekomen? En heren: hoe zit dit bij jou, heb jij een kinderwens?
Meer lezen van Nicole? Bezoek haar blog Tiepiesnicole
