Ga naar de inhoud

Priscilla verteld over haar zwangerschap

    Priscilla (28) is haarstylist. Sinds 4,5 maand is ze moeder van een dochtertje. Ze praat ons bij over haar zwangerschap en haar dagelijks leven.

    ‘In 2014 heb ik de diagnose RRMS gekregen. Ik heb heel vaak ontzettend zere benen. Ze voelen dan branderig, schokjes, warm aan. Ook heb ik veel steken in mijn nek en onderrug en ben ik vermoeid. Mijn prikkelverwerking is niet zo goed meer na een schub in 2017. Sinds 4 maanden gebruik ik Tecfidera. Ochtend 120 mg en in de avond 240 mg. Dit ga ik maandag weer proberen op te bouwen. Ja ik merk dat ik wel achteruit gegaan ben. Dat ik bewuste keuzes moet maken. En toch wel heel vaak last heb van de MS. De mensen die dicht naast me staan, steunen me enorm. Ook zeker wel mensen die het niet begrijpen, omdat je er de ene keer wel bij bent en de andere keer niet. Dat probeer ik maar los te laten. Ik ben wat dat betreft vrij nuchter. Ik denk nooit wat als dit gebeurd of stel dat kan ik niet meer. Dat weet niemand. Mijn doel is om zo optimaal mogelijk te leven met aanpassingen die daarvoor nodig zijn. Daar wordt ik momenteel goed mee geholpen in een revalidatie traject.’

    Zwangerschap en gezin
    ‘Onze kinderwens overheerste enorm. We zijn er gewoon voor gegaan en wilde ons niet tegenhouden door de MS. De zwangerschap is gelukkig natuurlijk verlopen en lukte vrij vlot. Ik ben heel mijn zwangerschap onder controle geweest bij verloskundige als wel de gynaecoloog.

    De zwangerschap was in een woord ge-wel-dig! De MS was negen maanden stil. Ik heb echt zo genoten van mijn buik en lijf. Ik zeg nu wel eens als grap, ik wil een heel elftal aan kindjes, voor het zwanger zijn alleen al, haha! De MS is nu weer helemaal terug helaas. Het contrast met zwangerschap is ook zo groot. De vermoeidheid is echt een ding. Want een baby heeft jou continu nodig. Ik probeer nu wel met haar slaapjes ook te gaan liggen en te slapen. ‘

    Hulp vanuit je omgeving is heel fijn
    ‘Zo heb ik schatten van vriendinnen! Wij zijn enorm blij met de hulp van de opa en oma’s. Die werken allemaal ook nog. Die verdienen een lintje. Vooral in de eerste weken na de geboorte is ons dochtertje 2 keer per week bij hun gaan slapen. Dat gaat je wel echt aan je moeder hart. Maar die keus moest ik maken omdat ik echt weer schub klachten vertoonde. Vermoeidheid, de rust niet kunnen vinden, geen kracht, pijn was bij mij echt heel erg. Daarbij het optillen, en fles geven vond en vind ik af en toe nog zwaar. Ik had net na de zwangerschap erg veel moeite met haar optillen toen ze 3 weken oud was. Ik liet bezoek bijvoorbeeld de fles geven. Een voedingskussen gebruiken voor flesjes geven is echt een aanrader.’

    De balans vinden
    ‘Mijn doel voor nu is, om zo goed mogelijk een balans te vinden tussen dagelijks leven, werk en mijn dochtertje. En dan ook nog energie over te houden voor sociale dingen. Ben een gezelligheidsdier dus als dat niet meer kan ben ik niet happy. En wie weet wat de toekomst brengt. Eerst door deze fase heen. Die vind ik al pittig genoeg. 

    Mijn vriend en ik proberen zoveel mogelijk samen te doen. Maar mijn partner werkt ook heel veel. Af en toe doen we toch een beroep op onze ouders. Zodat we ook af en toe even tijd samen hebben. En kunnen bijtanken. Ook heel belangrijk. Mijn man is er een van goud. Het is niet altijd makkelijk, je moet echt blijven praten met elkaar. Je hebt eigenlijk samen MS, ik ben onwijs blij met hem.

    Persoonlijk vind ik dat er weinig zorg en aandacht is voor chronisch zieken en een jong kind verzorgen. Ik moet nu echt kijken wat op een dag lukt. Als ik weet dat mijn dochter in bad moet en mijn badkamer gepoetst moet worden dan kies ik natuurlijk voor haar. ‘

    Wat zou jouw advies of tip zijn aan andere MS patiënten die twijfelen over een zwangerschap of gezin? 
    ‘Je krijgt zoveel liefde terug van je kind, dat laad ook op zeg ik weleens. De verzorging van een baby in combinatie met MS is gewoon wel echt heel zwaar. In kaart brengen op wie je kunt rekenen (meer als 1 of 2 keer) en kies ook af en toe voor jezelf om uiteindelijk een betere moeder te kunnen zijn. Daar doe je het uiteindelijk voor. Voor mij voelde dat als falen. Maar uiteindelijk houdt je jezelf en daarbij je gezin voor de gek.’

    Ga naar de inhoud