Zingeving en schrijven
‘Hey Mo, wat leuk dat je gaat bloggen!’, maar ook; ‘Waarom vind je het zo belangrijk om zichtbaar te maken wat minder/niet zichtbaar is? Hoezo voel je de behoefte om erover te schrijven zo sterk?’
Nou eigenlijk heel simpel; zingeving. Ik vraag me vaak genoeg af wat voor zin het nou heeft dat ik dit gekregen heb. Niet vanuit de ‘waarom ik’, want een slachtoffer voel ik me niet. Zingeving is in feite niets anders dan de zoektocht naar betekenis en de behoefte te ervaren dat wat ik doe in mijn leven van waarde is. Voorheen zou ik zeggen dat ik mijn betekenisgeving en daarmee eigenwaarde haalde uit hetgeen ik voor anderen kon betekenen; voor mijn familie, vrienden, mijn patiënten. Met het verlies van mijn gezondheid heb ik een heel deel van dat stukje zingeving los moeten laten, maar ik voel wel heel sterk dat ik nog steeds heel veel te geven heb. Ik voel me genoodzaakt om dat ‘geven’ in een nieuw jasje te gieten want ik weet niet of ik wel terug kan keren naar mijn oude manier van leven. En gek genoeg weet ik inmiddels ook niet meer of ik mijn oude leven met al zijn snelheid en drukte in het hier-en-nu nog wel voor mezelf wens! Ook dat is zingeving; mijn leven heeft nu misschien andere invulling gekregen dan dat het voorheen had, maar ik zou niet willen zeggen dat het minder waard is dan voorheen. Punt is dat dat gevoel van waarde ook voelbaar moet zijn voor mijzelf. Dat het niet alleen maar wat van me afneemt, maar dat het me ook wat brengt. De MS als ziekte heeft dan wellicht geen nut, maar (ik heb het al vaker gezegd en ik zeg het nog een keer) hoe ik er mee omga is véél belangrijker dan de MS en de gebeurtenissen eromheen. ‘Woorden geven aan’ is voor mij zingeving, want misschien herkent iemand zich er wel in en draag ik op die manier iets bij. En ik krijg ook woorden en verwoording terug, en dat geeft mijn direct extra support. Hoe fijn?!
Het verlies van de vanzelfsprekendheid van mijn gezondheid veroorzaakte een ontregeling in eigenlijk mijn hele leven. Die ontregeling heeft niet alleen maar invloed op mijn gezondheid en fysieke kunnen (was het maar alleen dat!), maar ook op mijn arbeidsparticipatie, mijn wensen en visie voor de toekomst, de invulling van een normale doordeweekse dag, mijn identiteit als mens en mijn sociale leven. Er is een hele hoop weggevallen waar ik zelf geen invloed op heb, waardoor ik dat stukje autonomie en behoefte aan zelfsturing op een andere manier moet gaan invullen. Ik wil graag in verbinding blijven met de mensen om mij heen maar omdat ik niet alleen maar meer de laagdrempelige gezellige Mo ben die oneindige energie heeft om contacten te onderhouden, voel ik onwijs de behoefte om uit te drukken in taal en woorden hoe mijn leven eruit ziet. Want als ik deel waar ik doorheen ga, dan levert me dat op een zekere manier toch ook nabijheid, warmte en empathie op, waardoor ik op een andere manier in verbinding blijf met mijn omgeving. En tja zeg nou zelf, hoe kan ik nou verwachten dat mijn omgeving aansluit bij wat ik nodig heb of ‘rekening houdt met’ (als die behoefte daar is), als ik zelf niets vertel?
Nog even over dat stukje regie en zelfsturing trouwens; als ik mezelf zou moeten omschrijven dan zou ‘houdt graag grip op de situatie’ zeker in het rijtje staan haha! Grip op wat er gebeurd in mijn lijf heb ik niet. Ik doe wel m’n best er wat invloed op uit te oefenen door bijvoorbeeld hard te sporten en een gezonde leefstijl na te streven, maar als het puntje bij ’t paaltje komt dan heb ik er weinig over te zeggen. Ik heb gemerkt dat ik – nu ik een stukje controle ben verloren – ik soms ineens de behoefte heb om wilde dingen te doen. Ik wil ineens uit een vliegtuig springen, het schuurtje een felle kleur schilderen, ik wil een tattoo zetten (geen zorgen mam, doe ik niet), ik wil in m’n eentje op vakantie om te ervaren dat ik ‘het zelf kan’, etc, etc. Alsof ik ineens net iets harder wil gaan leven. Omdat ik ook niet weet hoe beperkt mijn toekomst eruit ziet. Ik ben benieuwd, herkent iemand zich hierin? Of dat je misschien hebt gemerkt dat je op een andere manier keuzes maakt, en sneller iets ‘buitensporigs’ doet?