Terwijl we de berg op klimmen, schakelt de motor van de bus door naar de volgende versnelling. Het luide gebrul klinkt boven de radio uit. Van de berg zelf zie ik niks. Kijkend door de voorruit van de buschauffeur zie ik niet veel meer dan één grote bewegende, grijze massa. Alleen de eerste paar paaltjes rechts aan de weg zijn nog zichtbaar in de dichte mist. Ik vraag me af of ik nog wel op tijd ga zijn voor mijn afspraak, nu de bus veel langzamer rijdt dan anders. Om 07.30 uur sloeg ik opgelucht de deur achter me dicht. Blij dat het me gelukt was om op tijd weg te gaan. Niet beseffende dat de dichte mist die nog in de bergen hangt me alsnog vertraging zou geven.
Opstaan Om 05.55 uur ging mijn wekker. Nadat ik het nachtlampje aanknipte, draaide ik me nog even om. Nog een paar minuten voor de tweede wekker. Een paar minuten later gaat de tweede wekker. Luid en herhalend. Zodat er geen misverstanden over kunnen ontstaan dat het nu toch echt tijd is om op te staan. Ook al slaapt iedereen nog in huis, of ze doen alsof ze nog slapen, voor mij is het tijd om wakker te worden. Om 7.30 de deur uit betekent 06.00 uur opstaan. Met hoe mijn benen in de vroege ochtend aanvoelen, zijn 90 minuten al krap. Het is alsof mijn benen de eerste momenten vastgebonden zitten op planken. Ook mijn armen voelen zwaar aan en de mist om mijn hoofd verdwijnt niet direct zodra ik mijn bril op zet. Elke ochtend heb ik een extra uur nodig. Simpelweg een extra uur voordat de pijn wegzakt. Niet dat ik dit uur ga zitten wachten op de rand van mijn bed. Nee, ik start net als ieder ander met de dag. Het duurt alleen allemaal wat langer.
Alleen het eerste uur Eigenlijk voel ik me alleen het eerste uur van de dag een patiënt. Alleen het jaar na mijn zwangerschap, kon ik direct na mijn zwangerschap uit mijn bed springen zonder dat ik het gevoel had dat ik door een muur heen moest breken. Alsof ook de MS begreep dat er belangrijke zaken van mijn lichaam werden verwacht. En wel zo snel mogelijk. Inmiddels zijn we weer terug bij af. Elke ochtend begint de dag met een uur vertraging. Een uur dat alles langzamer en pijnlijker gaat dan de rest van de dag. Natuurlijk kan ik nu ook door die muur heen ‘breken’ en sneller gaan bewegen. Maar de pijn zal dan nog sneller omhoog schieten. En dan is het maar de vraag of en wanneer die pijn vandaag weer zal zakken. De rest van de dag kan ik, weliswaar rekening houdend met minder energie dan een ander, tot op een bepaald punt mijn klachten negeren. Ja, ik heb vaak pijn. Heb minder energie te besteden dan een ander. En sportief ben ik nooit geweest. Maar ik doe in een rustig tempo wat ik wil doen.
Morgenochtend 06.00 uur zal ik weer naar het raam lopen om het gordijn opzij te duwen. Laat er alsjeblieft geen sneeuw zijn… Liever mist die weer optrekt, dan sneeuw die blijft liggen tot een ander die komt opruimen.
