Michiel (37) woont in Utrecht samen met zijn vriendin Jelka en zoontje Yoek. In 2017 ging hij met Mission Summit de Breithorn op. Een berg van maar liefst 4164 meter hoog. Een flinke uitdaging, misschien zelfs gekkenwerk, maar wel een met mooie gevolgen.
‘In 2014 heb ik de diagnose MS gekregen. Achteraf gezien heb ik door de jaren heen wel eerder klachten en schubs gehad. Een jaar na mijn burn-out volgde de diagnose MS. Hierdoor werd ik gedwongen om opnieuw naar mijn leven te kijken. Ik zegde mijn contract op en ben aan de slag gegaan als ZZP’er; toen een grote stap, uiteindelijk bleek de beste keuze! Nu deel ik mijn eigen werktijd in, kan ik kiezen welke projecten is het gaafst vind en heb ik meer balans in mijn activiteiten.’
Die berg op
‘Toen ik klein was gingen we vaak met ons gezin wandelen in de bergen Ik fantaseerde dan altijd over hoe ik die toppen zou beklimmen. Ik dacht dat doe ik wel even, hoe zwaar kan het nu daadwerkelijk zijn? Het idee bleef altijd in mijn achterhoofd ronddwalen. Sportieve uitdagingen ging ik voor mijn diagnose sowieso niet uit de weg. In 2011 fietste ik voor KWF Kankerbestrijding zes keer Alpe d’Huez op in een dag. En in 2013 – vlak voor mijn burn-out – moesten we een toppoging vanwege weersomstandigheden staken. Na mijn diagnose werd ik voorzichtiger. Maar tegelijkertijd wist ik na een fase van rouw en verdriet dat ik ook verder moest. Nu het nog kon wilde ik dan ook alles eruit halen wat er in zat.’
Dromen
‘Via Facebook kwam ik met Niels van Buren in contact. Na een keer koffie met hem te hebben gedronken was ik razend enthousiast en werden mijn plannen ineens concreet. Ik ging die berg beklimmen. Omdat ik halverwege echter een break wilde hebben – mijn rechterbeen was toen al behoorlijk achteruit gegaan – besloot ik dat we moesten kunnen overnachten. Daarnaast wilde ik graag een Nederlandse gids meenemen die ik kende van een eerdere beklimming. Hij wist mij te motiveren maar ook tot rust te dwingen waar nodig. Mijn neef Edwin en goede vriend David wilden graag mee om mij te ondersteunen. Zo werd meedoen aan de Mission Summit op de Breithorn een feit.
Toen ik mijn plan vertelde aan de fysiotherapeut in het ziekenhuis verklaarde ze mij voor gek. Op de fiets een doel voor mijzelf opstellen of een specifieke afstand wandelen. Dat kon ze nog begrijpen. Maar dit? Toch liet het plan mij niet los en ben ik gaan trainen. Drie keer per week was ik in de sportschool te vinden. Ook gingen we met deelnemers van Mission Summit meerdere keren op trainingsweekend, klom ik op de klimmuur, waren aanwezig op Arena Moves en trainde ik door extra te lopen met bepakking op de trappen in mijn appartementencomplex.’
De Breithorn
‘Onze expeditie zou twee dagen duren. Op de eerste dag wilden we naar Plateau Rosa klimmen op 3800 meter, de tent neerzetten en overnachten op een grote gletsjer. Op de tweede dag zouden we de Breithorn beklimmen en vervolgens weer helemaal naar beneden afdalen.
Het viel mij op de eerste dag al behoorlijk tegen. Omdat we bleven overnachten moest er ook van alles mee. We liepen met een uitrusting van twaalf kilo op onze rug. De sneeuw begon in de middag te smelten en elke stap die ik zette was ongelooflijk zwaar. Met mijn linkerbeen zette ik de stevige passen, rechts sleepte ik vervolgens door de sneeuw heen. Je zag een lang spoor aan die kant. Ik gleed regelmatig uit maar elke keer hielp een teamgenoot me omhoog. Tegen de tijd dat we Plateau Rosa bereikten, was het enige wat ik wilde eten en slapen. Ik kon alleen nog maar denken: ik blijf gewoon in de tent terwijl de anderen morgenochtend de Breithorn zullen beklimmen, ik loop niet meer verder.
De nacht in de tent was geweldig. We sliepen op het ijs in een warme slaapzak, op een dun matje samen met mijn vrienden in de tent. Buiten was het -20 graden. Het was zo bijzonder om in het donker naar buiten te gaan en foto’s te maken onder een heldere sterrenhemel. En alsof er de dag ervoor niets was gebeurd, gingen we weer op pad. In de uren die volgden naar de top heb ik meerdere malen nog gedacht dat ik het niet ging redden. Ik had er vrede mee als ik de top niet zou halen. Dit was voor mijzelf al zo’n grote overwinning. Maar ik dacht heel vaak ‘ik kan altijd nog één stap’ Als je dit lang volhoud, kom je er altijd. En zo verlegde ik mijn grenzen.
De laatste stappen waren behoorlijk zwaar. Op het moment dat wij nog maar enkele meters van de top verwijderd waren kreeg ik een laatste boost. De wilskracht was er. Ik ging het halen! Eenmaal op de top vloeiden de tranen rijkelijk. De blauwe lucht, het uitzicht, mijn vrienden die er tijdens de hele expeditie bij waren, maar vooral mijn overwinning. Iets kunnen toen ik nog geen MS had, daarna denken dat je datgene nooit meer zal gaan kunnen door MS en vervolgens het toch realiseren. Het was fantastisch!’
Als ik terugdenk aan de beklimming voel ik weer een hoop kracht in mij. ‘Ik heb dan ook een berg zelfvertrouwen en ervaring met mij mee genomen. Ik kan veel meer dan ik soms op voorhand denk en bewust over een grens heen gaan kan soms heel mooie dingen opleveren. De periode hangt voor mij samen als een periode van overwinning en verdriet. Ik leef tegenwoordig meer in het ‘nu’. En geniet van hetgeen dat ik doe. Ik geef trainingen aan bedrijven, heb een zoontje – een compleet andere, maar minstens zo’n intense uitdaging – en in de zomer komt daar nog een kleine bij. Wat zijn we rijk!
Mission Summit is opgericht in 2011, toen een groep van 9 vrienden besloot de Kilimanjaro in Tanzania te beklimmen. Vlak voor de beklimming kreeg Niels de diagnose MS. De vriendengroep besloot daarom de beklimming van de Kilimanjaro aan een goed doel te koppelen: de strijd tegen MS. Er werd een stichting opgericht met de naam Mission Summit. Elk volgende expeditie was vervolgens gekoppeld aan fondsenwerving voor nieuw onderzoek naar de ziekte MS.
