Zwanger worden. Het was altijd een grote droom. Maar toen ik de diagnose MS kreeg voelde het alsof die droom uiteenspatte, alsof het voor altijd bij een droom zou blijven. Maar waar ik eerst dacht dat deze droom nooit meer werkelijkheid zou worden, kreeg ik langzaam maar zeker weer het vertrouwen terug en durfden we tóch voor onze kinderwens te gaan. Met als prachtige resultaat dat ik inmiddels bijna 20 weken zwanger ben. Maar om het vertrouwen terug te krijgen moesten er eerst heel wat twijfels overwonnen worden en daarover vertel ik alles in dit blog!
Met de diagnose MS voelde het alsof mijn droom om ooit moeder te worden uiteenspatte
Van kinds af aan droomde ik er al over om later moeder te mogen worden, maar toen ik de diagnose MS kreeg spatte deze droom voor mijn gevoel uiteen. Kwam er in één keer, ongewild, een einde aan deze wens. Eén van de eerste dingen die ik toen namelijk meteen dacht was: ‘nu zal ik waarschijnlijk nooit moeder worden’. Van alle doemscenario’s die op dat moment de revue passeerden was dit voor mij de moeilijkste.
Toen een eventuele kinderwens later in gesprekken met mijn neuroloog ter sprake kwam werd mij al snel duidelijk dat de diagnose MS en een kinderwens wel degelijk samen kunnen gaan, dat er absoluut nog mogelijkheden waren om deze wens te realiseren. Dat stemde me hoopvol, maar tegelijkertijd kon ik me op dat moment nauwelijks voorstellen dat het voor mij ooit mogelijk zou zijn. Mijn lichaam functioneerde al heel lang niet goed meer en veel meer dan op bed liggen en rusten kon ik op dat moment niet. Dus die droom voelde nog steeds héél ver weg..
In de jaren die daarop volgden was mijn kinderwens allesbehalve actueel. Ik was eigenlijk alleen maar bezig met overleven en probeerde een manier te vinden om met deze nieuwe situatie te leren omgaan. Toen ik mijn huidige partner leerde kennen kwam een kinderwens al snel ter sprake. Ik vond dat in het begin een heel lastig onderwerp. Ik wist het zelf allemaal niet, dus hoe kon ik het er dan met iemand over hebben? En tegelijkertijd wilde ik mijn partner ook niet afschrikken of nog verder opzadelen met de beperkingen van mijn diagnose. We spraken af dat we dit onderwerp even zouden laten rusten, dat we op een later moment zouden onderzoeken of het mogelijk is, zodat ik me eerst op mijn herstel kon richten. En dat deed ik. Ik werkte die jaren hard aan mijn herstel en gezondheid en dat wierp zijn vruchten af. Na een intensief revalidatietraject merkte ik dat ik steeds wat beter functioneerde. Ik leerde mijn lichaam beter kennen en vond mijn weg in het leven met ms steeds beter.
Dit alles zorgde ervoor dat ik weer van overleven naar leven ging, dat ik de toekomst steeds rooskleuriger zag en dat ook mijn kinderwens weer sterker werd. Mijn vriend en ik verlangden er enorm naar om samen een gezin te starten. Met het sterker worden van deze wens voelde ik ook ineens een enorme tijdsdruk. Ik had het gevoel dat ik er het beste zo vroeg en snel mogelijk mee moest beginnen, omdat ik nu nog relatief goed ben en niet weet hoe dat in de toekomst zal zijn. Het voelde alsof de tijd voor mij extra snel wegtikte, alsof ik haast had.
Maar naast dit gevoel had ik nog steeds heel veel twijfels. Waar ik, door MS, twijfelde aan mijn vermogen om moeder te worden, had mijn vriend er een rotsvast vertrouwen in. Hij bekeek het, zoals heel vaak, van de zonnige kant. Dit hielp mij enorm om niet alleen maar naar de beperkingen te kijken, maar om juist ook de kansen en mogelijkheden te zien. Zo vertelde mijn vriend mij steevast dat het kindje zich enorm gelukkig mocht prijzen dat ik elke dag thuis was. Maar voordat ik voor onze grote wens durfde te gaan waren er nog veel twijfels die besproken en onderzocht moesten worden.
Twijfels, twijfels, twijfels
Ik denk dat iedereen die bezig is met zwanger worden of die droom heeft op enig punt twijfelt. Maar ik geloof ook dat een chronische ziekte nog net wat meer twijfels met zich mee kan brengen.
Want kan ik met mijn vermoeidheid wel een goede moeder worden? En hoe ga ik dat doen op dagen dat ik me echt slecht voel? Heb ik een kindje wel alles te bieden wat het verdient? Dat waren twijfels die me regelmatig parten speelde. Sinds ik ms heb draait veel in mijn leven om mij. Dat klinkt misschien egoïstisch, maar ik kan niet langer dansen naar de pijpen van anderen en moet altijd en overal rekening houden met mijn soms ietwat tegenstribbelende lichaam en daarbij behorende vermoeidheid. Ik heb geleerd om goed voor mezelf te zorgen en rust te nemen als dat nodig is. Om mezelf op nummer 1 te zetten. Maar hoe zou ik dat dan met een kindje gaan doen? En kan ik wel met mijn kind spelen? Wat nou als het een kind is dat graag voetbalt met zijn moeder? Of als het kind wegrent en ik er niet snel genoeg achteraan kan gaan? Een kleine greep uit alle gedachtes die constant in mijn hoofd rondspookten en me enorm onzeker maakten.
En daarnaast zorgde ook het financiële plaatje bij mij voor veel twijfels. Financieel gezien kan ik sinds ik ben afgekeurd niet meer voor mezelf zorgen. Ik ben volledig afhankelijk van mijn vriend. Dat vind ik zo ongelooflijk lastig én oneerlijk dat ik er een heel blog aan kan weiden, maar dat bewaar ik even voor een andere keer 😉 Het betekende in ieder geval ook dat ik me zorgen maakte om het financiële aspect van een kind. Kunnen we het allemaal wel betalen? Wat als er iets in onze situatie verandert? Kan hij of zij dan straks wel gaan studeren?
Daarnaast brengt de ziekte veel onzekerheden met zich mee. Niemand weet natuurlijk hoe het leven loopt, maar het voelt voor mij sinds de diagnose allemaal net nog even wat onzekerder. Alsof het zwaard van Damocles constant boven mijn hoofd hangt en de MS ieder moment toe kan slaan. Daardoor vond ik het lastig om te bepalen of ik dit een kindje ‘aan wilde doen’. Want zo voelde het lange tijd wel, alsof ik het kindje er mee zou opzadelen. Ik vond het enorm moeilijk om me te realiseren dat mijn ziekte ongetwijfeld ook een impact op het kindje zal hebben.
Maar langzaam maar zeker leerde ik ook dat ik nooit zal weten wanneer het zwaard valt, als het überhaupt ooit valt. Daarnaast bespraken we alle twijfels en bedachten we oplossingen, keken we naar manieren waarop het wél zou kunnen en naar wat ik vooral allemaal als moeder wel te bieden heb. Daarmee maakten de angsten en twijfels langzaam plaats voor hoop en vertrouwen, voor mogelijkheden.
Van wantrouwen naar vertrouwen in mijn lichaam
Ik heb daarnaast altijd een lastige relatie gehad met mijn lichaam. Ik wist moeiteloos op te noemen wat er niet goed aan was, maar vond het vele malen lastiger om de positieve punten te benoemen. De diagnose MS met alle bijbehorende klachten en ongemakken maakte dit er niet beter op. Het zorgde ervoor dat ik mijn lichaam daadwerkelijk niet meer vertrouwde. Er zijn dan ook heel wat dagen geweest waarop ik mijn lichaam vervloekte, waarop ik er boos op was en er geen goed woord voor over had. Mijn lichaam zat me in de weg. Het liet me in de steek. Het functioneerde niet zoals ik zou willen en zoals je zou verwachten bij een jonge vrouw. Daardoor vroeg ik me af of mijn lichaam een zwangerschap überhaupt aan zou kunnen, of het daartoe in staat zou zijn. Ook twijfelde ik enorm of mijn lichaam een bevalling zou kunnen doorstaan, of het een kindje veilig op de wereld zou kunnen zetten.
Het harde werken aan mijn herstel in de jaren na de diagnose zorgden ervoor dat mijn lichaam steeds weer wat sterker werd. Dat ik mijn lichaam opnieuw leerde kennen en dat ik ontdekte dat ik nog veel meer kan dan ik op voorhand denk.
Dit betekent niet dat alle twijfels als sneeuw voor de zon zijn verdwenen of dat de angst me nooit meer om het hart slaat. Het betekent wel dat ik inmiddels mijn lichaam weer meer vertrouw en dat ik weet dat het nog zoveel wél kan. Het betekent ook dat ik heb geleerd om niet naar de beperkingen te kijken, maar om juist te kijken naar hoe het wel kan. Ik heb geleerd om hulp te vragen en advies in te winnen, om alles te bespreken en op tafel te gooien. Om mijn angsten en twijfels aan te durven kijken. En dat heeft ervoor gezorgd dat ik begin december 2023 met een positieve zwangerschapstest in mijn handen stond. Tranen stroomden over mijn wangen, omdat mijn droom toch nog uitkwam. Maar zelfs na 4 positieve testen kon ik het de eerste periode amper geloven. Het voelde onwerkelijk. Onwerkelijk dat het mijn lichaam gelukt was, dat het hiertoe in staat was.
En na die eerste periode van ongeloof brak er juist een periode aan waarin mijn lichaam me liet zien hoe sterk het is. Waarin ik me realiseerde dat het nu juist mijn lichaam is dat mijn droom in vervulling laat gaan. Waarin het wankele vertrouwen steeds meer plaatsmaakt voor een rotsvast vertrouwen in mijn lichaam en mijn kunnen.
Met de diagnose MS zijn er dromen uiteengespat. Dat doet pijn en is soms heel moeilijk te accepteren. Tegelijkertijd heb ik de afgelopen jaren geleerd dat het de moeite waard is om te blijven dromen, omdat er ook nog zoveel dromen wél haalbaar zijn.
