Lianne heeft ondanks haar diagnose haar dromen waargemaakt. En dat ging niet zonder slag of stoot. Zo heeft ze haar studie verpleegkundige afgerond ondanks dat de MS in haar leven kwam.
Terwijl ik nog herstellende was van een rughernia, begon ik in september 2017 aan mijn derde jaar van de opleiding HBO Verpleegkunde. Daarnaast werkte ik in de thuiszorg. Na een aantal weken kreeg ik plotseling last van mijn nek, met pijnscheuten naar mijn hoofd en armen. Ik was net hersteld van een rughernia en dacht: “Ik zal toch niet ook nog een nekhernia erachteraan krijgen”. Op aanraden van de fysiotherapeut ging ik naar de huisarts met het dringende advies om een doorverwijzing te vragen naar een neuroloog.
Onderzoek na eerste klachten
Een aantal weken later had ik mijn eerste afspraak bij de neuroloog. Zij voerde een aantal standaardtesten uit en bevestigde mijn vermoeden: “Ik denk aan een nekhernia, maar laten we maar een MRI maken van de gehele rug en nek, in verband met de eerdere rughernia”. Ik stemde hiermee in en maakte een afspraak voor de MRI. “Mevrouw de Vries”, klonk het in de wachtruimte. Daar ging ik, mijn eerste MRI-scan. Zo stoer als ik was, ging ik in eerste instantie alleen naar binnen. Maar toen ik eenmaal ‘naar binnen werd geschoven’ drukte ik al gauw op de alarmknop en vroeg ik of mijn moeder erbij mocht zijn. Ondertussen heb ik al zes scans gehad en nog steeds is mijn moeder erbij. Ik vind die MRI vreselijk!
Diagnose CIS
Een aantal scans en een lumbaalpunctie verder, kreeg ik eind november 2017 de diagnose CIS (Clinically Isolated Syndrome). Een voorstadium van MS, met een kans van 80 tot 90% om uiteindelijk de diagnose MS te krijgen. Op dat moment besloot ik om te stoppen met mijn opleiding, zodat ik alles kon verwerken. En ook om te bedenken wat ik zou willen met mijn toekomst. Want hoe kan een verpleegkundige nou zelf chronisch ziek zijn? Dat is toch ongeloofwaardig?
Doorgaan met studeren
In de tussentijd bleef ik werken in de thuiszorg. In september 2018 besloot ik om toch verder te gaan met mijn studie HBO Verpleegkunde. Dit keer een voltijdstudie zonder erbij te werken. Op die manier had ik niet de verantwoordelijkheid van een ‘echte’ baan en tegelijkertijd het leren erbij.
Leren grenzen aangeven
Tijdens mijn studie heb ik stage gelopen bij verschillende zorginstanties. Vanaf het begin vertelde ik dat ik de diagnose CIS had. Daar werd goed op gereageerd. Zo werd mij gezegd dat ik zelf moest aangeven wanneer het niet ging en waar ze mij mee zouden kunnen helpen. Dit was voor mij een ongelooflijk leerproces. Ik moest mijn grenzen aangeven. Ik heb een paar keer ‘flink mijn kop gestoten’, maar ik werd en word steeds beter in het aangeven van mijn grenzen.
Diagnose MS
In februari 2020 waren er na jaren van stabiele scans, nieuwe laesies op de scan te zien. Hierdoor kreeg ik alsnog de diagnose MS. Op dat moment zat ik in de laatste paar maanden van mijn studie. Hoewel ik schrok van het feit dat ik nu de diagnose had gekregen, was ik vastberaden om mijn studie af te maken, mijn diploma te halen en mijn beroep als verpleegkundige uit te oefenen.
Nu zie ik het als een voordeel dat ik als verpleegkundige chronisch ziek ben, omdat ik mensen die ook kampen met een chronische ziekte wellicht beter zou kunnen begrijpen.
De moed om eerlijk te zijn
22 juni 2020 was het dan zover. Ik slaagde voor mijn laatste toets en daarmee had ik de opleiding tot HBO Verpleegkundige gehaald. Ik ben direct gaan solliciteren en binnen twee weken had ik een baan voor 28 uur in de thuiszorg als wijkverpleegkundige. Tijdens de sollicitatieprocedure was ik bang om medisch gediscrimineerd te worden wanneer ik zou vertellen dat ik MS heb. Toch heb ik alle moed bij elkaar verzameld en tijdens mijn sollicitatiegesprek verteld dat ik MS heb. Ik kreeg later de feedback dat zij het moedig vonden dat ik het verteld had en dat mijn eerlijkheid juist in mijn voordeel heeft gewerkt.
Je bent zoveel meer dan je ziekte
Ik hoop dat mensen die een droom hebben zich niet laten leiden door hun ziekte. Het is een deel van je, je hebt er rekening mee te houden, maar het is niet wie jij bent. Je bent zoveel meer dan je ziekte. Maak je dromen waar!
Dus als je aan een studie wilt beginnen, je studie wilt afmaken of juist wilt gaan werken, doe dit zolang het nog kan. Of doe dit met de juiste hulp en/of aanpassingen. Het zal niet altijd even makkelijk zijn. Je zal zeker bepaalde struggles ervaren, maar niets is onmogelijk! En wanneer je iets echt niet meer kan, is dat natuurlijk ontzettend zuur. Maar kijk naar wat je nog wel kan. Natuurlijk lukt dit niet elke dag. Ik heb ook dagen waarop ik me zorgen maak.Wat als ik niet meer kan werken? Of wat als ik ‘dit’ niet meer kan?
Het leven loopt nou eenmaal zoals het loopt. Daarnaast bedenk ik me ook (en dat klinkt misschien een beetje vreemd) dat ik misschien wel gelukkiger ben nu ik MS heb, omdat ik veel meer stil sta bij de kleine dingen in het leven en de kwetsbaarheid daarvan. Ondanks mijn ziekte, ben ik dankbaar voor alles wat ik heb en mee mag maken.
