Ik val direct maar met de deur in huis: ik zie er vreselijk tegenop om op vakantie te gaan en ik vind het heel vervelend van mezelf dat ik dat zo ervaar. Het voelt ondankbaar en het is een gekke gewaarwording; waar ik voorgaande jaren altijd al maanden uitkeek naar vakantie, eindeloze lijstjes maakte van dingen die nog moesten gebeuren en plannen maakte, is dat deze keer gewoon niet zo. Ik ben eerder dit jaar al een weekje in mijn eentje weggeweest en dat was heerlijk in het kader van empowerment, maar nu ga ik bijna vier weken van huis. En waar ik inhoudelijk wel zin heb om lekker op het water te zijn met de mannen van het skutsje, nieuwe dingen te proeven in het buitenland, te genieten van de zon en meer van de wereld te zien, vliegt het me bijna dagelijks aan dat ik straks bijna vier (!) weken van huis ben.
Ik denk dat ik wel weet waar het hem (onder andere) in zit. Door langere tijd van huis te gaan word ik gedwongen weer uit mijn comfortzone te gaan en het ritme wat ik heb gecreëerd weer deels los te laten. De regelmaat waar ik op floreer gaat niet mee op de boot en met de camper. Natuurlijk kan ik een zekere structuur hanteren, maar het is tóch spannend. Het is anders. Anders is niet per se verkeerd, maar anders kost me wel veel meer energie. Ik merk dat ik het gebrek aan (mijn oude) energie vaak maar heel moeilijk onder woorden kan brengen of kan uitleggen, omdat ik in het hier-en-nu ook weer heel actief ben. Als MS patiënt mag ik wellicht in mijn handjes knijpen dat ik de dingen kan doen die ik kan doen, maar voor mijzelf is het anders en niet te vergelijken met hoe het was. Het afgelopen jaar heeft volledig in het teken gestaan van het (terug)vinden van mijzelf en het creëren van een structuur die werkt voor mij en me zo min mogelijk energie kost. Er zitten regelmatig momenten (dagen) tussen waar ik me overweldigd voel omdat ik de structuur en daarmee het overzicht kwijt ben, en het voelt dat door vier weken met vakantie te gaan ik mezelf moedwillig saboteer. Vier hele weken niet werken op de maandag, dinsdag, donderdag. Vier hele weken niet drie keer per week naar de fysio om mezelf op een andere manier moe te maken dan die zware moeheid die MS met zich mee brengt, en daarnaast keihard te werken aan de beste fysieke versie van mezelf. Je mag het dramatisch vinden maar ik vind dat echt heel ingewikkeld. Natuurlijk kan ik nog proberen te sporten en flink in beweging te blijven tijdens mijn vakantie, maar het is ánders. En anders kost me energie waar ik al te weinig van heb.
En tegelijkertijd weet ik ook dat ik volle bak ga kunnen genieten van alle leuke dingen die ik ga doen en dat ik prima in staat ben om deze vier weken van huis door te komen. Ik wéét ook dat ik het kan. Ik heb voldoende vertrouwen in mijn eigen kunnen en mijn vermogen in te schatten wat ik nodig heb. Misschien is het wel zo dat ik er van baal dat ik er überhaupt tegen op zie en dat ik er tegenop zie omdat ik er van baal. We gaan het zien. Na die vier weken kom ik weer terug en dan is alles misschien anders maar ook nog steeds hetzelfde. Dat wat ik nu heb is dan niet ineens allemaal verdwenen en we kunnen dan gewoon weer verder waar ik gebleven was. We zien wel, en anders kijken we wel even. Komt goed.