Ga naar de inhoud

Blog Monique – De kracht van kwetsbaarheid 

    De kracht van kwetsbaarheid 

    Mensen die – net als ik – openlijk delen over zaken waarmee ze worstelen herkennen het misschien wel, dat je terugkrijgt dat het dapper is dat je je zo kwetsbaar opstelt. Ergens kon ik dat ontvangen als compliment omdat het ‘dapper’ gevonden wordt, maar ik bespeurde bij mezelf toch ook altijd wat gemengde gevoelens. Ik kon niet helemaal plaatsen waar dat dan vandaan kwam, maar inmiddels lukt het me meer om een vinger te leggen op waar de wrijving dan zit voor mij. Misschien ligt het enkel aan mijn interpretatie van de definitie van kwetsbaarheid, maar om maar een voorbeeld te noemen is een porseleinen vaas vaak kwetsbaar. Een madeliefje misschien ook, en een baby-pad midden op een slecht verlicht paadje terwijl ik door de blubber banjer ook. Kwetsbare dingen hebben in mijn beleving een klein zetje nodig om kapot te gaan, en ik voel me geen porseleinen vaas, geen madeliefje of baby-pad. Ik ben niet kapot, ik voel me niet gebroken, ik voel me niet kwetsbaar en ik laat steeds meer gaan wat ik denk te moeten zijn. 

    Wat maakt dat open zijn over waar je mee worstelt als dapper wordt ervaren? Wat maakt dat wanneer je deelt waarmee je ploetert je kwetsbaar zou zijn? Ik ben er van overtuigd dat júist doordat ik me heb opengesteld over wat ik meemaakte, ervaarde en doorleefde ik me minder kwetsbaar heb gemaakt en gevoeld. Door woorden te geven aan mijn worstelingen had ik het idee dat ik ruimte creëerde voor de steun die ik nodig had. Men wist immers in grote lijnen wat me bezig hield. Het beschermde me in die zin ook; op het moment dat ik haperde of iets in mijn lijf het liet afweten, dan wist ik dat men er mogelijk wel wat achtergrondkennis over had. Dat ik ze geen verklaring verschuldigd was (voor zover dat überhaupt nodig is, maar heel eerlijk, wanneer je afwijkt van je eerdere norm krijg je toch gauw de neiging om het ‘uit te leggen’). Scheelde weer, daardoor voelde ik me juist minder kwetsbaar. En nu doe ik wel alsof het me altijd lukt om het achterste van mijn tong te laten zien (zéker niet) maar daar heb ik ook heel regelmatig moeite mee. Ruimte nemen blijft een ding, en ik zeg meer dan eens ‘ik kan het niet uitleggen’ omdat ik daarmee wil wegnemen dat de ander het zou moeten begrijpen. Onbegrip is pijnlijk, dus ik bescherm mezelf door in te dekken dat het niet uit te leggen valt. Ik houd het bij mezelf. Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij. 

    Van open zijn word je dus niet per se kwetsbaar. Wie houden we voor de gek door te doen alsof het allemaal alleen maar goed gaat. Want goed gaat het, maar er zijn ook best veel dingen ingewikkeld. Ik wil niet selectief negatieve emoties wegstoppen en daarmee mezelf tekort doen. Ik wil authentiek en oprecht gevoelens laten blijken aan anderen, en open en transparant zijn over twijfels of zorgen die ik heb. Ik wil mijn eigen imperfecties en tekortkomingen onder ogen zien en openstaan voor feedback van anderen. Dat laatste voelt dan misschien wél weer kwetsbaar. Want wat als de ander wat van vindt? Iets wat niet strookt met jouw beleving of beeld van jezelf? Nou, dat mag ook. Ik zou dat niet kwetsbaar noemen, hooguit spannend. Maar ik wil verder met laten gaan van wat ik denk te moeten zijn en de kracht van mijn zogenaamde kwetsbaarheid inzetten. Wat dat voel ik me dan weer wel: krachtig kwetsbaar. 

    Ga naar de inhoud