Ik heb altijd al een kinderwens gehad. Ik wist nooit wat ik later wilde worden (nog steeds niet eigenlijk) maar één ding was altijd duidelijk. Ik wilde moeder worden.
Toen mijn vriend en ik in februari 2022 besloten om ervoor te gaan, was ik de gelukkigste vrouw op aarde! Het was een heel gek en spannend avontuur waar we ineens aan begonnen samen. Door het anticonceptiemiddel wat ik gebruikte, wist ik dat het nog wel even kon gaan duren allemaal. We hadden afgesproken om het op zijn beloop te laten en wel te zien wat er zou gebeuren. We hadden van alles besproken. Wat als we wel een kindje mochten krijgen, maar ook wat we zouden doen als het niet zou lukken. Wat er uiteindelijk stond te gebeuren, hadden we dan weer niet bedacht.
Een paar maanden later werd ik op een dag wakker en had ik vanaf mijn linkerflank tot aan mijn tenen een verstoord gevoel. Ik voelde geen pijnprikkels meer en kon geen warmte/kou verschil meer voelen. Ik ging langs de huisarts om een verwijzing te krijgen voor de fysio. Ik dacht dat het vast een beknelde zenuw zou zijn die de fysio er zo uit zou krijgen. Maar de huisarts had geen idee en stuurde me door naar een neuroloog. Binnen 6 weken en verschillende onderzoeken later had ik nog steeds het verstoorde gevoel, ging mijn mobiliteit achteruit en kreeg ik de uitslag RRMS. Mentaal heeft dit een ontzettend grote impact op mij gehad. Mijn leven was voorbij! Mijn eigen lichaam laat zichzelf in de steek. Ik kan mijn eigen lijf niet meer vertrouwen. Ga ik nu (vroegtijdig) dood? Ik was 32 en ik had zulke grote plannen en verwachtingen van de toekomst! Is dat nu allemaal voorbij? Is het nog wel mogelijk om mijn dromen waar te maken? Kan ik nog wel aan kinderen beginnen en zou dat dan niet egoïstisch zijn? Al deze gedachtespinsels zorgde ervoor dat ik een angst- en paniekstoornis ontwikkelde en leefde ik op antidepressiva, kalmeringsmiddelen en therapie.
In Juli gaf mijn vriend aan dat het niet verstandig zou zijn om in deze toestand een kind te krijgen. Dat had ik natuurlijk zelf ook bedacht. Dus toch maar weer aan de anticonceptie. Deze keuze was de beste en eigenlijk ook de enige keuze die er was op dit moment. Ook al voelde dit voor mij als een enorme terugval en tegenslag. Ik ben als eerste hard aan het werk gegaan met mijzelf. Toen daar vooruitgang in kwam ben ik veel onderzoek gaan doen naar een leven met MS en op zoek gegaan naar antwoorden op mijn vragen.
Via Instagram ben ik bij Jong&MS terecht gekomen. Ik heb me direct aangemeld voor een luchtige lunch en werd uitgenodigd. Hier heb ik veel verschillende mensen leren kennen. Wat een eyeopener was dat!! Mensen waarmee je eigenlijk al een klik hebt voordat je ze hebt leren kennen. Want je hebt allemaal het zelfde en als iemand dan zegt dat hij of zij je begrijpt, weet je dat het ook zo is. Maar het aller mooiste voor mij was dat er ook vrouwen waren die kinderen hadden! Ik had al gelezen dat kinderen met MS gewoon zou kunnen. Maar nu had ik ook vrouwen ontmoet die het echt hebben gedaan. HET KAN DUS ECHT!! Wat een openbaring en opluchting was dat. Ik heb die dag op weg naar huis er gewoon even van moeten brullen. Sinds lange tijd waren dat tranen van hoop en niet van verdriet!
In maart besloten om weer te stoppen met de anticonceptie omdat ik hier niet goed op reageerde. Maar het nadeel van het (ineens) hebben van een medische achtergrond in combinatie met een kinderwens is dat het hele romantische er van af is. Je moet de kinderwens delen met je neuroloog. Mijn eerste neuroloog deed het overkomen alsof mijn kinderwens een probleem was. Het zou de keuze in medicijnen voor de MS enorm limiteren en dit vond hij niet wenselijk. Hier schrok ik van en twijfelde aan alles. Mijn partner is erg praktisch en hij vroeg mij wat ik van de neuroloog vond en daarna gaf aan hij aan dat hij vond dat er geen klik was met deze neuroloog en vond dat ik moest vragen om een andere. Dit vond ik eigenlijk ook maar vond ik erg moeilijk om te doen. Uiteindelijk heb ik het wel gedaan.
Gelukkig was de klik er wel met de tweede neuroloog. Hij maakte geen probleem van de kinderwens. Hij gaf zelfs aan dat MS erg goed gaat met zwangerschap. Wat een opluchting!! Ondertussen had ik al meer MRI’s gehad en was mijn MS stabiel. De neuroloog vond het wachten met de zoektocht naar medicatie geen punt. Dus we kregen groen licht om voor onze kinderwens te gaan. Wel had hij één voorwaarde, hij wilde mij doorverwijzen naar de gynaecoloog om te bekijken of ik überhaupt wel kinderen kon krijgen. Zodat we op voorhand wisten of we geen tijd zouden “verspillen” aan het proberen voor een kindje als we die tijd ook hadden kunnen gebruiken aan de zoektocht naar medicijnen voor MS. Dit vonden wij een fair deal! Ik vond het wel een extra bonus. Wie wil er nou niet weten of je vruchtbaar bent!?
Dus op naar de gynaecoloog!! Dit was weer een heel ander avontuur! Ik was nog nooit bij een gynaecoloog geweest en schrok me kapot toen ze de eerste keer vroeg of ik mij even wilde uitkleden. Ik dacht dat ik zou komen voor een intake gesprek. Dit was ook zo. Maar het was toch gek om zo’n gesprek te voeren met je benen in twee beugels. De gynaecoloog gaf aan dat zij mij niet volledig kon testen maar wel kon bekijken of alles wat er aanwezig zou moeten zijn er ook was. Dit was gelukkig het geval!
In mei 2023, precies een jaar na mijn eerste schub, voor mij de meest ingrijpende gebeurtenis in mijn leven, kregen we te horen van de gynaecoloog dat alles prima was en we het maar eens een jaar aan moesten kijken. Daar gingen we weer. We gingen er weer met dezelfde mentaliteit in. ‘We zien wel wat er gebeurd!’ Nou dat bleek niet heel te duren want in Juli… waren wij zwanger!! Wij krijgen een kindje!! Ook toen stond mijn wereld op zijn kop! Maar dan van iets heel anders!!! Op naar het volgende avontuur!
